బాల్యమంతా నేర్చుకోవడమే మాటలు, ఆటలు, నవ్వులు, చేష్టలు. పడతాం, లేస్తాం, నడుస్తాం. దాన్ని శిక్షగానో ఎవరో పెట్టిన పరీక్ష గానో భావించం. నడక రాగానే పరుగెత్తడం, గెంతడం, ఎక్కడం ఇష్టాలను బట్టి సైకిలు లేకపోతె ఈత కొట్టడం నేర్చుకొంటాం. అనుకొన్నది సాధించేదాకా వదిలిపెట్టం.స్కూల్లో , కాలేజిలో చదువుతోపాటు ఆటల్లో, పాటల్లో ఆసక్తిని పెంచు కొంటాం. ఏది కష్టం అనిపించదు. అంతేకాక ఆనందాన్ని, ఉత్సాహాన్ని ఇస్తుంది. మనం ఏదో సాధించామన్న తృప్తి ఉంటుంది.
అప్పుడు లేని భయం పిరికితనం మనం స్వతంత్రంగా బతకవలసి వచ్చి నప్పుడు నిర్ణయాలు తీసుకోవలసి వచ్చి నప్పుడు తెగ ఆలోచిస్తాం, బుర్ర బద్దలుకొట్టుకొంటాం . ఎదుటివారితో పోటిపడకుండా వాళ్ళలో నేర్చుకోవలసిన అంశాలు చూడకుండా వాళ్ళకేదో ఉంది అందుకే త్వరగా కీర్తిని, డబ్బుని సంపాదిస్తున్నారని బెంగ పడతాం.
చిన్నతనం లో మనం ఎంత మంది ఉన్నా మనకు నచ్చిన మాటలు బెదురులేకుండా , తప్పులున్న పట్టించుకొనే వాళ్ళం కాదు. పైగా మనదే కరెక్ట్ అని వాదించే వాళ్ళం.మరి పెద్ద అయ్యాక మన ఉద్యోగాల్లో పదిమంది ముందు మాట్లాడానికి కంగారు పడతాం. సమూహం చూడగానే కాళ్ళు చేతులు చెమట పట్టి వణుకుతాయి. అప్పుడు తెలుసుకోవాలన్న తపన. ఇప్పుడు అన్ని వచ్చు అనే అహంభావం. ఏమి రావడం లేదు అన్నా నిరాసక్త. ఎందుకు ఇలా ... అప్పటిలానే హాయిగా , ఆనందంగా, నవ్వుతు, నేర్చుకొంటూ, నేర్పుతూ నిరంతరం కొత్తగా ఉండచ్చు కదా!
కొత్తగా ఏదైనా చేయవలసి వచ్చినప్పుడు వెనకడుగు వేస్తాం, తడబడటం ఎందుకు! చేసే ప్రతి పని లోను ఒక అవకాశం దాగుందని గుర్తించగలిగితే సమస్యలు సమస్యల్లా అనిపించవు.
జీవితమంటే చిన్న చిన్న ఆనందాలు, అనుభూతులు, స్వచమైన చిరునవ్వు. అప్పుడు ప్రతి రోజు శుభోదయమే.
No comments:
Post a Comment